۲۰۱۵ سال ظهور پهپادها در همه‌ی عرصه های جامعه بود و این دستگاه ها به طور ناگهانی رتبه‌ی خوبی در میان مجموعه گجت های مورد علاقه مردم پیدا کردند، اگر ۲۰۱۵ را سال ظهور این هواپیماهای بدون سرنشین بدانیم پس به طور یقین ۲۰۱۶ سالی خواهد بود که افراد خلاق و کنجکاو از این پهپادها برای گسترش مرزهای تصور انسانیت خواهند کرد.
اولین اتفاق از این موارد زمانی به وقوع پیوست که مدیر عامل اینتل، براین کرانیچ، از مدیر بازاریابی بخش محاسبات اداراکی، آنیل ناندوری، این سوال را پرسید که با ۱۰۰ پهپاد چه کار می‌توانی انجام داد؟ در واقع او از ناندوری درخواست داشت تا مرز های تصور انسانیت را بشکند و یک راه هیجان انگیز جدید و خارق العاده بیابد که انسان ها به وسیله آن با شگفتی های تکنولوژی پهپاد آشنا شوند.
ناندوری این بحث را با یک گروه کوچک از هنرمندان و پژوهشگران تکنولوژی از فیوچرلب آرس در لینز استرالیا مطرح کرد. بلافاصله گروه یک نمایش رقص نور با پهپادهای در حال پرواز در فضای باز طراحی کردند که این رقص نور با اجرای زنده‌ی یک کنسرت ارکستر همگام بود.
زمانی که ۱۰۰ پهپاد که با چراغ ها و نورهای جذاب تجهیز شده بودند در آسمان فرودگاه آهنلوهه تورنش در نزدیکی شهر هامبورگ آلمان رقصیدند و پیام ها و شکل های ۳بعدی به وجود آوردند، زمانی بود که یک رکورد جدید به کتاب رکورد های گینس اضافه شد.
وقتی اولین بار از فیلم پرواز این ۱۰۰ پهپاد 2 ماه بعد در سخنرانی CES 2016 کرانیچ رونمایی شد او در این باره گفت:
با استفاده از این تکنولوژی می‌توانیم تجربه جدیدی از آتش بازی داشته باشیم که از هرگونه ریسک ذاتی آتش بازی به دور است. این روش خلاقانه جدید می‌تواند جایگزین تمام روش های گذشته شود.
هورست هوارتنر، مدیر ارشد فیوچرلب می‌گوید:
برای تبدیل این ایده به واقعیت روی آینده تمرکز شده است. این تنها چیزی بود که می‌توانست خلق شود.تمامی گزینه های دیگر از قبل خلق شده و تکراری بودند. امید و حس کنجکاوی ابزاری بودند که به ما کمک کردند تا کاری خلاقانه و غیرتکراری انجام دهیم.
هوارتنر و تیم ۱۵ نفره او این پهپاد ها را اسپکسل، ترکیبی از کلمات انگلیسی space و pixel، نامیدند. او می‌گوید با این کار خواستیم به مردم نشان دهیم که پهپادها به همان اندازه که به عنوان سلاح کاربرد دارند، می‌توانند برای خلق زیبایی و تجربه های معنی دار اجتماعی نیز به کار روند.
۴ خلبان توسط مارتین مورث رهبری می‌شدند و هر کدام از این خلبان ها مسئولیت کنترل ۲۵ پهپاد را از زمان بلند شدن آنها از زمین فوتبال در هامبورگ، بر عهده داشتند داشتند.
قبل از پرواز پهپادها، مهندسان، نرم افزاری طراحی کردند که امکانات زیادی را برای پهپادها فراهم می‌کرد از جمله پهپاد ها می‌توانستند از مسیر پرواز خاصی پیروی کنند، چراغ ها را روشن یا خاموش کنند و به طور سریعی از یک آهنگ نمایشی ارکست به یک آهنگ دیگر منتقل شوند.
آندرس جالسوک، طراح رقص پهپادها می‌گوید:
ما برای این نمایش، نرم افزار زمین کنترل خودمان توسعه دادیم.
او این نرم افزار را به صورت یک نرم افزار انیمیشن معرفی کرد که برای اجرا نیازمند یک سیستم قوی کامپیوتری می‌باشد.
او طراحی های رقص خود را در یک نرم افزار شبیه سازی ۳بعدی طراحی کرد تا بتواند موقعیت دقیق هر پهپاد در حال پرواز را بشناسد. او می‌گوید: ما از تکنولوژی یک هنرنمایی بسیار زیبا را استخراج کردیم.
ناندوری در نوامبر، اولین نمایش تجمعی از پهپادها را در بازدید تاثیر تصاعدی سیاست های امنیتی برای پهپادها، در عمارت کنگره واشینگتن رهبری کرد.
در مبحث پهپادها، حریم خصوصی یکی از نگرانی های همیشگی بوده است ولی تیم فیوچرلب خواستند تا به مردم نشان دهند که همیشه پهپادها نیستند که به مردم نگاه می‌کنند بلکه مردم هم می‌توانند به پهپادها به عنوان شکلی از هنر، ارتباطات یا تحقیقات نگاه کنند.
هوارتنر می‌دید که مردم به طور طبیعی کنجکاوند و با حس امید پر شده اند و تیم او نیز خود را وقف پروژه پهپاد ۱۰۰ کرده اند.
آن نیروی پیش ران در همه‌ی ما بود. آن نیرو ما را مجبور می‌کرد کارهایی را انجام دهیم که برخی آن کارها را دیوانگی و برخی دیگر شگفت آور می‌نامیدند.
پروژه پهپاد۱۰۰ یک نمونه از ترکیب هنر، تکنولوژی و جامعه بود که احتمالات جدید را آشکار می‌ساخت.
ناندوری این نمایش را آغاز عصر جدیدی برای پهپاد ها می‌داند.
و حالا آن ها احساسات انسان مانند را دارند بنابراین می‌توانند ببینند و به طور هوشمندانه و زمان واقعی نسبت به اجسام در محیط خودشان عکس العمل نشان دهند. این موضوع، راه‌های جدید و خلاقانه را برای استفاده از پهپادها فراهم خواهد کرد.
محمد
