هرچند ممکن است Soylent تنها غذای فوری آینده نباشد، اما تاثیرات مثبتی که این محصول در درمان بیماری‌ها دارد قابل چشم پوشی نیست. زیرا این محصول تمام مواد مورد نیاز بدن را بدون این‌که حتی ذره‌ای مواد ناسالم وارد بدن ما شود تامین می‌کند. احتمالا تنها دلیلی که باعث می‌شود بیشتر مردم از مصرف Soylent اجتناب کنند طعم آن است. زیرا این پودر تنها می‌تواند در آب یا شیر حل شود و استفاده‌ی مداوم از آن برای مصرف‌کنندگان خوشایند نیست. اما اگر بتوان مزه‌ی این نوشیدنی را طبق ذائقه‌ی مصرف کننده تغییر داد، بدون شک افراد بیشتری مایل به استفاده از آن خواهند بود.
یکی از مشکلات عمده در مورد آینده‌ی مواد غذایی این است که ما در حال حاضر نمی‌توانیم مواد غذایی را به‌گونه‌ای مهندسی کنیم که دقیقا همان طعمی را داشته باشند که باب میل مصرف‌کننده باشد. اما یکی از مهندسان دانشگاه ملی سنگاپور پیشگام استفاده از روش جدیدی است که در آن به جای تغییر روش‌های آماده کردن و طبخ مواد غذایی، با استفاده از تکانه‌های الکتریکی به دستکاری حس چشایی ما می‌پردازد.
در واقع می‌توان این طعم و مزه را طعم مجازی نیز نامید. تکنیکی که قرار است بدون ایجاد کوچکترین تغییر در مواد معدنی و مغذی موجود در Soylent آن را به شکل اشتهاآور و مطلوبی برای مشتری درآورد.
این دستگاه به‌گونه‌ای طراحی شده است که می‌تواند طعم مجازی بر روی زبان شما ایجاد کند.
دکتر Nimesha Ranasinghe محقق دانشگاه ملی سنگاپور دستگاهی به نام تست‌پلاس (+Taste) را ابداع کرده است. در این اختراع قاشق و بطری‌هایی طراحی شده‌اند که دیودهای الکتریکی تعبیه شده در آن، با استفاده از شوک الکتریکی به زبان ضربه وارد می‌کنند.
وقتی از این وسایل استفاده می‌کنید بارهای الکتریکی موجود در آن‌ها عطر وطعم مواد را تغییر می‌دهند و باعث می‌شوند طعم‌های مختلفی مثل شیرینی، تلخی، شوری و ترشی را تجربه کنید که ایجاد این تغییر برحسب فرکانس و دامنه‌ی الکتریکی آنهاست. معمولا شبیه‌سازی طعم‌ها در دو نقطه انجام می‌شود: زبان و مغز.
به گفته‌ی دکتر Ranasinghe:
از آنجا که مغز می‌تواند در حین شبیه‌سازی گول بخورد، بنابراین ما بر روی تحریک و شبیه‌سازی زبان متمرکز می‌شویم.
با توجه به اظهارات Ranasinghe گیرنده مزه در زبان ما با کانال‌های یونی در ارتباط است که این کانال‌ها نیز به طور مستقیم با مغز ما در ارتباط هستند به عنوان مثال تشخیص طعم ترش می‌تواند با برقراری جریان ۱۸۰ میکروآمپر و با ۸۰ درصد دقت انجام گیرد. البته تشخیص دیگر مزه‌ها بسیار سخت‌تر است. زیرا همان کانال یونی موجود در زبان مسئول شناسایی طعم‌های تلخ و شیرین نیز است. بنابراین شبیه‌سازی تفاوت‌های این مزه‌ها بسیار سخت است. سیستم تست‌پلاس با دقتی حدود ۵۰ الی ۶۰ درصد درجه می‌تواند مزه‌ها را شبیه‌سازی کند.
فناوری‌ای نیز که در سال ۲۰۱۴ و در مرکز استنفورد توانست برنده‌ی جایزه شود در اصل بعنوان راهی برای کمک به افراد مسن و بیماران بیمارستان طراحی شده بود تا بتواند با انجام نوعی شبیه‌سازی به تحریک تمایلات و اشتهای بیماران بپردازد و بتوانند میزان احساس بعضی طعم‌های بد را کاهش دهد. این تیم به شکل فعالی با بیمارستان سنگاپور همکاری می‌کردند تا بدانند چگونه این فناوری می‌تواند به شکلی عملی مورد استفاده قرار بگیرد. ولی به این نتیجه رسیدند که طراحی تجربه‌ی کاربر بسیار دشوار است. زیرا کمتر کسی حاضر می‌شود به تجربه‌ی عجیب و غریب چشیدن طعم و مزه‌ی مجازی تن دهد.
Ranasinghe همچنین توضیح می‌دهد:
ما سعی کرده‌ایم که تغییر طعم را حین چشیدن با یک دکمه‌ی کوچک طراحی کنیم. ولی معمولا افراد مسن با این تکنولوژی‌ها زیاد آشنا نیستند و دوست ندارند از آن‌ها استفاده کنند. بنابراین ما تصمیم گرفته‌ایم که از سه قاشق مختلف برای حس سه طعم مختلف استفاده کنیم.
اما در کنار همه‌ی این‌ها تست‌پلاس در مورد ایجاد یک راه جدید برای برقرای ارتباط با غذاها است. این نشان می‌دهد که در آینده پیاده‌سازی این محصول ممکن است حین غذا خوردن عطر و طعمی بیشتر از آن‌چه که در حال خوردن آن هستید را ایجاد کند. مثلا ممکن است آب خالص طعم آبمیوه داشته باشد.
Ranasinghe در این‌باره توضیح می‌دهد:
به عنوان مثال شما می‌توانید ماست ساده‌ای را که در آن هیچ ماده‌ی شیمیایی برای شبیه‌سازی طعم‌ها وجود ندارد استفاده کنید. اما طعم توت‌فرنگی در آن به شکل دیجیتالی شبیه‌سازی شده باشد.
این امر زمانی محقق می‌شود که شما با شوک‌های الکتریکی زبان در ارتباط باشید. البته این تکنولوژی کاملا بدون ایراد نیست. ۹۹ درصد از افراد ممکن است هنگام وارد شدن شوک به زبانشان آن را احساس کنند. اما تنها ۸۰ تا ۹۰ درصد افراد متوجه می‌شوند که این شوک با احساس مزه‌ی شوری یا ترشی متناسب است.
با این حال تجربه‌ی چشیدن طعم مواد غذایی خیلی وسیع‌تر از طعم‌های ناشی از شوک‌های الکتریکی است. از نظر علمی تعریف "طعم" محدود به حس‌های زبان یعنی شیرینی، ترشی، شوری و تلخی است که از طریق پروتئین و مواد شیمیایی دیگر شبیه‌سازی می‌شود که تست‌پلاس نمی‌تواند آن‌ها را ایجاد کند.
بنابراین باید طیف کاملی از تجربه‌های غذایی طعم‌ها تعریف شود. Ranasinghe می‌گوید:
طعم‌ها احساس پیچیده‌تری دارند. که این ناشی از بو، مزه، دید، بافت و ساختار غذاها و تجربه‌های قبلی است. در واقع بوی مواد غذایی نقش عمده‌ای در احساس طعم و مزه توسط زبان ایفا می‌کند. بنابراین هر چند شوک‌های الکتریکی ممکن است بتوانند طعم‌های اصلی را ایجاد کنند اما نمی‌توانند طعم‌های گسترده‌ای که ناشی از غذاهای گوناگون است را ایجاد کنند.
با این‌حال نکات موجود در این وسیله‌ها به ما کمک می‌کنند تا محتوای موجود در غذاها کمتر از طعم‌های حس شده توسط ما باشد. بنابراین ما هر روز می‌توانیم آب آشنه دریایی را با پودر ملخ ساییده شده با پروتئین بالا مخلوط کنیم و بنوشیم زیرا لیوان الکترونیکی ما طعم این مخلوط را مثل طعم شیرکاکائو می‌کند.
در آینده‌ی نه چندان دور، وعده‌های غذایی برای راحتی در استفاده به شکل قرص‌هایی در خواهند آمد، اما هنوز هم تمام طعم‌ها و مواد مغذی طبیعی آن‌ها حفظ می‌شود. در واقع این قرص هنوز یک همبرگر است اما شکل آن تغییر یافته است. تست‌پلاس به احتمال زیاد در آینده به سمت Soylent حرکت می‌کند و طعم‌های مختلفی ایجاد می‌کند. مواد مغذی کالیبره شده، غذاهای پرفیبر، دقیقا حس همان طعمی را که دوست داریم بخوریم را به ما می‌دهند. دیگر همبرگری به فرم قرص یا هر شکل دیگری وجود نخواهد داشت و تنها چیزی که در حافظه‌ی ما باقی می‌ماند نوستالژی طعم این همبرگر است.
Ranasinghe هدف محصولات خود را بیشتر در کاربردهای پزشکی می‌داند. زیرا استفاده از آن‌ها برای مدتی محدود می‌تواند یک زمان طولانی بدن فرد را قوی نگه دارد. تست‌پلاس مظهر قابلیت‌هایی است که تکنولوژی اصلی این محصول را بسیار محبوب می‌کند. البته منظور از عادات معمول عاداتی مثل هر ۱۰ ثانیه یک بار تلفن همراه خود را چک کردن و یا با عجله لایک‌های اینستاگرام خود را مرور کردن نیست بلکه این دستگاه به ما کمک می‌کند که هرگز تجربه‌ی چشیدن برخی از طعم‌هایی که دوست نداریم را نداشته باشیم. زیرا قاشق‌ها و بطری‌های الکترونیکی به ما اطمینان می‌دهند که این طعم‌ها را نخواهیم چشید.
سوالات ما در مورد ایجاد طعم‌های مختلف خیلی دور از ذهن Ranasinghe نیست. زیرا وقتی از او در مورد آینده‌ی این تکنولوژی سوال می‌شود همواره به شرکت‌های موادغذایی و آشامیدنی که دوست دارند طعم‌های جدیدی را ایجاد کنند اشاره می‌کند. زیرا او ایده‌های خلاق بسیاری در این مورد دارد.
Ranasinghe در نهایت حافظه‌ی غذایی برایمان به ارمغان می‌آورد: مثلا دست پخت مادرانمان. در حقیقت هیچ چیز نمی‌تواند طعم‌های واقعی را توضیح دهد. چه از طریق نوشته‌ها و تصاویر اینستاگرامی و چه از طریق توصیه‌های پرآب و تاب. اما تست‌پلاس این امکان را برایتان فراهم می‌کند تا به برق وصل شوید و طعم و مزه‌ی کاری مادر بزرگ یا قارچ‌های دلخواهتان را از اینترنت دانلود کنید و حین خوردن هر چیزی دقیقا همان مزه‌ها را تجربه کنید. این‌ها همه فعل و انفعالات جدیدی است که به وسیله‌ی آن‌ها می‌توانیم طعم‌ها را شبیه‌سازی کنیم.
با این حال مواد غذایی که در خانه پخته شده‌اند با القای عطر و طعم واقعی خیلی بیشتر از قرص ما را احساساتی می‌کند. به احتمال زیاد در آینده از فن آوری‌های جدید برای به اشتراک‌گذاری چیزهایی که فراتر از تغذیه فرصت لذت جمعی را برایمان فراهم می‌کنند استفاده کنیم.
هنگامی که دوستانتان در اینستاگرم غذایی را که برای ناهار دارند را با شما به اشتراک می‌گذارند، شما علاوه بر لایک کردن‌شان خواهید توانست طعم آن‌ها را نیز بچشید!
مامان منم از اینا میخوام!